Mona Louise Parsons
1901 - 1976

Mona urodziła się 17 lutego 1901 roku w Middleton w prowincji Nowa Szkocja, ale całe swoje dzieciństwo i młodość spędziła w Wolfville, gdzie ukończyła żeńskie seminarium Acadia i Konserwatorium Muzyczne ze Sztukami Pięknymi.
Niezdecydowana co do zawodu, zaczęła studia aktorskie w Bostonie i potem w Arkansas.
Po czym ruszyła na podbój Nowego Jorku.
4 lata występowała jako aktorka i chórzystka w Ziegfeld Follies, aż wreszcie postanowiła zostać pielęgniarką i po odpowiednich kursach przygotowawczych rozpoczęła pracę w przychodni zdrowia na Park Avenue w Nowym Jorku.
I byłaby niezłą pielęgniarką, gdyby w jej życiu nie pojawił się niejaki Willem Leonahardt, holenderski biznesmen, zresztą milioner, któremu została przedstawiona pewnego pięknego dnia. Willem stracił dla niej głowę, ona dla niego też, dość, że znajomość ta zakończyła się ślubem we wrześniu 1937 roku w Holandii.
Państwo młodzi zamieszkali w przepięknym domu w miejscowości Laren. Niedługo jednak trwała sielanka. W 1940 roku Niemcy wdarli się do Holandii. Oboje małżonkowie natychmiast przeszli do ruchu oporu. W ramach tej działalności ukryli żołnierza alianckiego, który chciał przedostać się do Anglii. Niestety, ktoś doniósł na nich Niemcom i Monę aresztowało gestapo we wrześniu 1941 roku, a jej męża trzy miesiące później. Mona została skazana na śmierć. Za radą jednego z niemieckich oficerów zrobiła apelację wyroku i kara śmierci została zamieniona na dożywocie.

W konsekwencji Mona trafiła do obozu koncentracyjnego w Vechta w Niemczech i spędziła w więzieniu 4 trudne lata. Tam spotkała młodą holenderską baronesę, Wendelien van Boetzelaer, z którą zaczęła planować ucieczkę, kiedy tylko nadarzy się okazja. W 1945 roku podczas bombardowania Vechty przez aliantów, Mona i Wendelien skorzystały z okazji, że bramy zostały otwarte i uciekły. Trzy tygodnie zajęła im droga do Holandii. Udawały że są niemieckimi siostrami, baronessa znała kilka języków płynnie, w tym niemiecki, ale Mona żeby ukryć akcent udawała, że się jąka i że jest psychicznie chora. I tak wędrując ku holenderskiej granicy najmowały się do pracy za miskę strawy i dach nad głową. Któregoś dnia trafiły na wielki przemarsz wojsk i w tym zamęcie zgubiły się. Mona wyczerpana i skrajnie osłabiona trafiła do kanadyjskiego batalionu The North Scotia Highlanders. Tam spotyka żołnierza, który pochodzi z tego samego co i ona miasteczka Wolfville. Mówi mu, kim jest i otrzymuje pomoc i opiekę lekarską. Chora z wyczerpania trafia do szpitala.

Małżonkowie spotkali się po wojnie, ale Willem nie odzyskał już zdrowia ani sił po pobycie w niemieckich więzieniach i umiera w 1956 roku. Mona wraca do Kanady i osiedla się w Halifaksie, ponieważ jako obywatelka innego państwa nie może odziedziczyć majątku męża. Dom, w którym spędziła cudowne lata z mężem przechodzi w ręce rodziny męża, która nie zamierza dzielić się dobrami z Moną.
Po latach w 1959 roku Mona wychodzi ponownie zamąż za emerytowanego generała Harry'ego Fostera, przyjaciela z dzieciństwa.  Małżeństwo trwa tylko 5 lat. w 1964 roku mąż Mony umiera, a ona sama przenosi się wówczas do Wolfville w Nowej Szkocji.

28 listopada 1976 roku Mona umiera i zostaje pochowana na cmentarzu w Wolfville a na pomniku znaleźć można tylko zwięzłą informację:
"Mona Parsons 1901 - 1976
wife of Major General H. W. Foster".