Serwisy

Rozmaitości

Edward Dusza

Poeta
Prozaik

Edward Dusza ur. 1947 w Krakowie, poeta i prozaik, należy do średniego pokolenia twórców emigracyjnych.
Jego wiersze i eseje tłumaczone były na język angielski, japoński, francuski i ukraiński.
Jest członkiem International PEN-Club i Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie.
Wieloletni senior-editor i redaktor naczelny “Gwiazdy Polarnej”, najstarszego pisma polskiej emigracji w USA. Laureat wielu nagród literackich.
Uhonorowany dwukrotnie przez Prezydentów R.P. na Uchodźstwie, Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi za działalność kulturalno-literacką.

W bogatym archiwum Poety ten wiersz jest szczególny. Jeśli zaś ktokolwiek miałby ochotę poznać Jego inne wiersze, niech zajrzy na stronę http://www.polishamericanpoetry.com

Edward Dusza

Odpowiedź

W Kraju
który z każdym rokiem coraz bardziej
przybliża się do mnie, uczony profesor
zestawiał moje strofy w naukowym eseju
o wierszach emigrantów,
czyli takich ludzi,
których ni przypiąć, ni przyłatać, nawet
jeżeli są potulni, w ciepłym nurcie liryk,
zanurzeni po uszy, gdy bredzą o kwiatach,
ruchu słońca, tęsknotach czy własnych rozterkach.

Nie mówmy o winach poetów, od których
odgrodzono się szczelnie zimnym paragrafem,
odepchniętych od bramy domu zwanego ojczyzną,
wdeptanych w milczenie - -
ze wstydem weźmy wodę w usta,
i zatrzymajmy słowa, które nic nie znaczą.

W moim Kraju poetów zrzucano ze schodów
w klinikach psychiatrycznych, albo – jeszcze gorzej –
wytyczano im szlaki bezpiecznych tematów,
wprzężono w rydwany idei,
jak konie pociągowe
ciągnęli wozy naładowane kłamstwem,
mieli za to pełne żłoby
i wytworne stajnie.

Co prawda potem
niektórzy wzgardzili korytem,
posypali głowę popiołem,
pisywali wiersze o robotnikach z Gdańska,
ale mało już im kto wierzył,
okaleczeni na zawsze,
straszyli swym sprzedajnym wierszem.

O jakich winach będziemy więc mówić,
w chwili, gdy losy nie były łaskawe
dla żadnych z prawd, nawet tych najbardziej
zdawałoby się, prawdziwych – słowo zawsze wolne
z największych gnojowisk myśli
zawsze trafi do ludzi.

Był poeta warszawski – mieszkaniec Chicago
młodość swą rzucił na stos
płonącego miasta,
poprzez obce ulice wołał go bez przerwy
świerszcz-nazimek – i bajał o płaskim Mazowszu.

Mogłeś też spotkać czasem na Bloor Street w Toronto
człowieka, który najczęściej na ptaki
zwracał uwagę. Tłum go nie obchodził:
A gorzały w nim piece Oświęcimia,
i bolała Ojczyzna, którą pragnął dojrzeć
poprzez sine wody jeziora Ontario.

Inny zaś w Londynie
oczy odwrócił w przeszłość i o wieku dawnym
rozmyślał, śladem idąc Wielkiego Adama.
W Monachium, z rozpaczą nawołując Wilno
umierała poetka w splendorze honoru
i w okrutnej, emigracyjnej biedzie.

Był ich tłum…

I któż ich będzie sądził, prawych i uczciwych,
bezdomnych i wyszydzanych,rzuconych na pastwę milczenia?
Która antologia
pomieści ogrom ich rozpaczy
i krajobrazy tęsknot?…

Poznali gorycz słowa Ojczyzna,
i jego wielkość,
udeptali gościniec do celu,
minęli bezpiecznie pułapki wroga…
i sidła, które zastawiono na słowa.

O, Poeci emigracyjni,
idę za wami…

Leave a Reply