Nie tak dawno w Kanadzie i na całym świecie wspominano działalność Bella. Nikt wówczas nie myślał o tym, że może byli i inni badacze, którzy zajmowali się dyscypliną przekazywania głosu ludzkiego na odległość. Do grupy uczonych parających sęe tymi problemami należał Polak - Julian Ochorowicz, filozof, psycholog, publicysta i wynalazca w jednej osobie.  Urodził się w Radzyminie w roku 1850,  zmarł w Warszawie w 1917. Pochodził z rodziny inteligenckiej, rodzice jego byli nauczycielami i im przede wszystkim zawdzięczał pierwsze wtajemniczenia w świat wiedzy i nauki. Początkowo uczył się w Lublinie, później w Warszawie, gdzie po ukończeniu gimnazjum wstąpił na wydział filozoficzno - historyczny Szkoły Głównej. Świadom przemian, jakie szykowały się w popowstaniowej Polsce i w całej Europie, zywo włączył się w nurt pozytywistyczny. Wiedział, że zmiany na lepsze, na nowoczesne pod każdą szerokościa geograficzną, moga się odbywać jedynie pod wpływem ogólnego dźwigania poziomu społecznego, a nauka i wiedza będą motorami napędowymi społeczeństw ustawionych do wyścigu o zawładnięcie przyszłości. Sam aktywnie włączył się w propagowanie prądów nowej epoki - pozytywizmu. Pracownia i laboratorium byly stałym miejscem pobytu Ochorowicza. Studia podjęte na wydziałach humanistycznych ukończył na wydziale nauk przyrodniczych i matematyczno - fizycznych. Przemyślenia własne zamknął w dysertacji naukowej "Wstęp i pogląd ogólny na filozofię pozytywną" z roku 1872. Dały mu one miejsce wśród najwybitniejszych przedstawicieli pozytywizmu polskiego. Nie teoretyzowanie lecz pokonywanie trudności naukowych było dla Ochorowicza przyjemnością. W głowie kłębiły się pomysły rozwiązań i pytania wymagające odpowiedzi.

Ochorowicz uchodził za oryginała w tym najbardziej pozytywnym znaczeniu. Za marzyciela, który chcial przybliżyć człowiekowi obrazy odległe i z tych uporczywie powracajacych mysli zrodzila się praca pionierska nad telewizją. W latach 1878 na łamach czasopisma "Kosmos" ukazujacego się we Lwowie, po raz pierwszy na świecie pojawiły się omówienia od strony naukowej zagadnień dotyczacych sposobu przełożenia promieni świetlnych na prądy elektryczne, przesyłania owych prądów i powrotna ich zamiana na promienie świetlne. Atmosfera jaką wytworzyli wokół niego może mniej zdolni, może mniej pomysłowi koledzy, spowodowała, że zrozumiał, iż we Lwowie nie otrzyma profesury. Wyjechał do Paryża. Tam z zapałem poświęcił sie pracy naukowej, utrzymując się z praktyki lekarskiej, podczas ktorej nadal stosowal hipnozę. Sen z powiek spedzało mu podczas pobytu w Paryżu przekazywanie glosu na odleglość czyli telefonia. W latach 1882 - 87 pracowal nad skonstruowaniem najlepszego i najczulszego mikrofonu i telefonu. Odnosil sukcesy - najpierw wprowadzając do powszechnego stosowania mikrofon z opiłkami żelaznymi, potem termomikrofon i wreszcie udoskonalony mikrofon węglowy. Za swoje wynalazki uzyskiwał patenty, a te z kolei wzbudzały zainteresowanie i zachwyt świata zachodniego, a przede wszystkim wojskowych francuskich i władz poczty francuskiej. Głód na nowinki techniczne w końcowych latach XIX wieku był olbrzymi, toteż proponowano Ochorowiczowi udział w wystawach i publiczne pokazy. Korzystal z nich. Na przykład dokonał próby pierwszej linii telefonicznej Paryż - Wersal i zostały one, te aparaty Ochorowicza, wdrożone do użytku i funkcjonowały we Francji aż do roku 1905.

Wykorzystywała je Belgia i zainteresowała się Warszawa. Stały się wytworem stałym spółki Abakanowicz i Ska.  Ochorowicz własny projekt telefonizacji przekazał także do Rosji i zajął nim pierwsze miejsce w rozpisanym konkursie, ale ponieważ odległości jakie chciano w Rosji połączyć przy pomocy wynalazku Ochorowicza były zbyt duże, połączenia nie miały idealnej jakości i z nich na razie zrezygnowano. Niespokojny duch odkrywczy nie pozwolił Ochorowiczowi na dłuższą przerwę, natychmiast podjął próby w zakresie fototechniki wspólnie ze Szczepanikiem, który wówczas pracował nad płowieniem barw. Jednocześnie konstruował przyrządy fotometryczne, które wykorzystywał do własnej pracy z pacjentami. Tego nie mogło zaakceptować skostniałe warszawskie środowisko lekarskie, wyrzuciło Ochorowicza poza nawias, a ten spakował walizki i wyjechał na Śląsk......i odkrył dla szerokiej rzeszy klimatyczne walory Wisły, która jemu właśnie zawdzięcza najazd kuracjuszy.