![]() |
O. Marian Żelazek |
W 2002 roku Polacy czekali z nadzieją na
werdykt Komitetu Pokojowej Nagrody Nobla. Kandydatem Polaków była postać
niezwykla - polski werbista ojciec Marian Żelazek, który swoje życie poświęcił
trędowatym. Duchowy brat Matki Teresy z Kalkuty, ojca Jana Beyzyma i tych wszystkich
,którzy poświęcili się ludziom odrzuconym bo naznaczonym piętnem
strasznej choroby jaką jest trąd.
Pokojową nagrodę Nobla otrzymał prezydent Jimmy Carter ale i tak warto
wspomnieć niezwykłego człowieka jakim jest ojciec Marian Żelazek.
Urodzony w 1918 roku , w wielodzietnej rodzinie, nauczył się zauważać troski
i problemy innych ludzi. Werbistą został w 1948 roku, po traumatycznych
przeżyciach jakimi był obóz koncentracyjny w Dachau. Do Indii wyjechal w 1975
roku,a od 1991 roku wybrał życie pustelnika, chcąc poświęcić się tylko trędowatym.
Mieszka i pracuje w Puri, hinduskiej kolebce hinduizmu. Pod swoją opieką
ma okolo 600 osób. Polacy, podobnie jak wspierali Ojca Jana Beyzyma w jego
poczynaniach i pomagali mu w budowie domu dla trędowatych, nie opuścili
również ojca Mariana. Między innymi polski ruch Maitri
gromadził fundusze na potrzeby jego dzialalności. Ojciec Marian ma 86
lat, ale jest człowiekiem nadal niezwykle aktywnym który nie myśli o
przejściu na emeryturę. W Polsce bywa rzadko,ale więzi jakie łączyły
go z krajem są nadal żywe. Dewizą jego życia jest: Bycie
dobrym to nie trud, to łaska. A on należy do ludzi, którzy chcą być
dobrzy. Jego miłość dla opuszczonych, chorych ludzi, nie tylko ratuje
ich ciała ,ale także dusze. Dba o ich rozwój intelektualny, kształci, dba
aby czas, który im pozostał nie został zmarnowany.
Opracowała Maria Dybowska
Poniżej prezentujemy życiorys i działalnść O. Mariana opracowane na podstawie stron internetowych, których index znajdziesz na końcu.
O. Marian Żelazek urodził się w 1918 roku
w Palędziu, w małej miejscowości pod Poznaniem. Jego rodzice Stanisława i
Stanisław Żelazkowie mieli szesnaścioro dzieci, on był siódmym z nich. W
1926 roku cała rodzina przeniosła się do Poznania, gdzie Marian rozpoczął
szkołę. Dwa lata później wstąpił do Gimnazjum Misyjnego w Górnej Grupie,
a po jego ukończeniu do nowicjatu Księży Werbistów w Chludowie koło
Poznania. W dniu 4 września 1939 roku złożył pierwsze śluby zakonne.
Wybuch II wojny światowej czasowo pokrzyżował plany młodego zakonnika.
Jako dwudziestodwuletni kleryk został, razem z innymi werbistami, wywieziony
przez Niemców do obozu koncentracyjnego w Dachau. Przebywał tam przez pięć
lat. Po wyzwoleniu udał się do Rzymu, gdzie ukończył studia teologiczne i
przyjął święcenia kapłańskie.
W roku 1950 wyjechał na misje do nowej
werbistowskiej stacji misyjnej Sambalpur, w północnej części indyjskiego
stanu Orisa. Przez pierwsze dwadzieścia pięć lat pracował wśród Adibasów,
pierwotnych mieszkańców Indii, którzy nie są hinduistami, pełniąc kolejno
funkcje dyrektora gimnazjum misyjnego, sekretarza wszystkich szkół misyjnych w
całym okręgu misji Sambalpur oraz proboszcza małej parafii w miejscowości
Bondamunda. Dla tych prostych, żyjących w dżungli koczowników, ludzi
pozbawionych opieki ze strony państwa, było czymś naprawdę ważnym, że
katoliccy misjonarze zajmowali się nimi, i to bezinteresownie. Ich dzieci
zdobywały wykształcenie w misyjnych szkołach. Katolicy adibascy byli ludźmi
głęboko wierzącymi, a wybudowana w Bondamunda kaplica była w każdą
niedzielę wypełniona wiernymi.
W roku 1975 o. Marian Żelazek udał się do Puri, miasta położonego nad Zatoką Bengalską w południowej części stanu Orisa i tam pracuje do dziś. Puri to jedno z centrów hinduizmu, gdzie codziennie do świątyni Dżagannathy przybywa dziesięć tysięcy pielgrzymów, a wśród nich ludzie prości i biedni oraz wykształceni i dobrze sytuowani. Pojawiły się inne problemy, inne wyzwania. Werbiści wybudowali w Puri kościół pw. NMP Wniebowziętej, podobno najpiękniejszą katolicką świątynię w całych Indiach. Tuż obok znajduje się Centrum Poszukiwania Prawdy - Biblioteka Chrześcijańska, w której raz w tygodniu odbywają się wykłady biblijne. W okolicach Puri istniała kolonia trędowatych, którą w 1976 roku zaopiekował się o. Żelazek wraz z szarytkami i indyjskim lekarzem z kasty braminów. Wioska zmieniła swe oblicze, stała się wzorową osadą, w której żyje obecnie 600 rodzin. Wybudowano schludne domki, przychodnię lekarską i mały szpitalik. Działa kuchnia miłosierdzia. Istnieje pracownia ortopedyczna, przędzalnia i pracownia krawiecka, jest ogród, staw rybny i ferma kurza - wszystko po to, aby trędowaci mogli pracować. Jest mała kaplica. Chlubą o. Żelazka jest wybudowana w pobliżu wioski szkoła podstawowa, do której uczęszcza 420 dzieci, w tym 94 zdrowych z wioski trędowatych. Szkoła cieszy się dużą renomą w Puri, a o. Żelazek udowodnił, że trądu nie należy się bać.
Z inicjatywy Ruchu Maitri o. Marian Żelazek uzyskał nominację do Pokojowej Nagrody Nobla 2002.
Index stron poświęconych O. Marianowi
![]() |